środa, 25 czerwca 2014

Każdy chciałby mieć Szczerbatka, czyli "Jak wytresować smoka 2".



Czasami naprawdę nie wiem, od czego zacząć, bo najchętniej i najłatwiej wyrzuciłabym z siebie wszystko naraz, okraszając wszystko krzykami, piskami, zachwytami i – w tym przypadku – niekontrolowanymi wybuchami w stylu „kuuupcie mi smoka, chcę smokaa!”. A wszystko to przez jedno wyjście do kina, które opuściłam roześmiana, ze śladami po łzach na policzkach, myślami, że tak bardzo chcę jeszcze raz, energią i takim niesamowitym ciepłem w sercu. A później wróciłam do domu, włączyłam soundtrack do filmu, wyłączyłam, obejrzałam część pierwszą, włączyłam znowu i dopiero teraz czuję się w miarę gotowa, by Wam o filmie napisać, a mowa oczywiście o sequelu niezwykle udanej produkcji Dreamworks sprzed czterech lat „Jak wytresować smoka”, czyli po prostu „Jak wytresować smoka 2”. Zazwyczaj tak jest w przypadku animacji, że kolejne części nie dorównują tej pierwszej, jednak nie tutaj. Część pierwsza miała wszystko, co dobry film animowany mieć powinien, czyli bohaterów, których pokochać bardzo łatwo, trzymającą w napięciu i nienudną fabułę, dobrze napisane dialogi, a co najważniejsze klimat i niekwestionowany urok. Bo główną zaletą obu produkcji jest świat nieokrzesanych, upartych, ale szlachetnych Wikingów, świat, w którym największą rolę odgrywają smoki, a te są absolutnie fantastyczne.

Oczywiście występują spoilery do części pierwszej jak stąd do Berk. Jest w ogóle ktoś, kto jeszcze jej nie oglądał? Jeśli tak, proszę o zaprzestanie czytania i oglądanie.

Z filmu ma się taką frajdę jak Szczerbatek z latania. Serio.

Już w pierwszej części smoki przykuwały uwagę tym, że były bardzo oryginalne i kompletnie nieschematyczne, często po prostu zabawne, tak że trudno było uwierzyć, jak wiele szkód mogą wyrządzić i w gruncie rzeczy prawidłowo, bo okazało się, że smoki sprawdzają się jako najwierniejsze, lojalne i przekochane zwierzątka domowe. Wikingowie z Berk przekonali się do smoków dzięki naszemu głównemu bohaterowi, czyli Czkawce, o czym była mowa w pierwszym filmie, przywiązali się do nich całkowicie i wprowadzili ich do domostw. Cudownie ogląda się te proste sceny z życia codziennego, gdzie smoki są traktowane jak pełnoprawni członkowie rodziny. Są trochę problematyczne, ale są też najlepszymi przyjaciółmi ludzi oraz jednocześnie ich środkiem transportu. Trochę głupio to brzmi, ale wygląda niesamowicie, poza tym, kto by nie chciał latać na smoku. Ale wracając do porównania dwóch części „Jak wytresować smoka”, w dwójce dostajemy jeszcze większą różnorodność gatunków, równocześnie z oczywistym postępem technologicznym, większymi możliwościami, więc i lepszą animacją. Ta jest tutaj naprawdę piękna. Nie tylko smoki są stworzone drobiazgowo, zachwycają także widoki, miejsca, których jest dużo więcej, ponieważ Wikingowie dzięki smokom zyskali dostęp do większej części świata, ale także sami bohaterowie. Postacie poruszają się płynnie, a dbałość o szczegóły naprawdę robi wrażenie. Ujęły mnie małe warkoczyki Czkawki czy jego brudne paznokcie i ogromnie podoba mi się to, że został kontynuowany wątek o konstrukcyjnych i rysunkowych zapędach bohatera. Czkawka razem ze swoim najsłodszym, najcudowniejszym i najbardziej oddanym smokiem we Wszechświecie Szczerbatkiem mają więc cały sprzęt pomagający im w lataniu, z różnymi bajerami i guziczkami. Jednocześnie w filmie ukazano niepełnosprawność w sposób najlepszy z możliwych. Szczerbatek ma doczepione skrzydło, Czkawka sztuczną nogę i to cały czas jest obecne na ekranie, niepełnosprawność bohaterów jest co jakiś czas mocniej akcentowana, ale ona nie przeszkadza im w zupełnie niczym. Tworzą zgrany zespół, są jakby swoimi odbiciami, a to, że brakuje im czegoś, nie stanowi żadnego problemu ani dla nich samych, ani dla otoczenia. Ta niepełnosprawność po prostu sobie jest, wszyscy musza ją zaakceptować, poradzić sobie z nią, ale czy to przeszkadza w byciu bohaterem, kimś, kto chce odkrywać, działać, być po prostu Czkawką i Szczerbatkiem?


„Jak wytresować smoka 2” to film, który ogląda się nie tylko dla ładnych ujęć i obrazków, ale przede wszystkim dla bohaterów. Ci smoczy są super, ale ludzcy również dotrzymują kroku. Najważniejszy jest oczywiście Czkawka, który teraz ma lat dwadzieścia, dorósł, zmężniał, nabrał pewności siebie oraz zdobył zaufanie ludzi wokół siebie, jednak dalej pozostaje tym upartym, czasami trochę zagubionym i niezwykle sympatycznym bohaterem, którego poznaliśmy w części pierwszej. Czkawka się rozwinął, jego charakter wyewoluował, znalazł pośrednio swoje miejsce i zyskał akceptację, ale przebija przez niego jeszcze dziecko, szczególnie w scenach z rodzicami. Jak sam mówi, jeszcze szuka, poszukuje siebie i swojego miejsca w życiu, ale cały czas daje o sobie znać jego charakter, który sprawia, że Czkawki po prostu nie da się nie kochać i mimo swoich wad, mógłby być wzorem do naśladowania. W ogóle mam do niego totalną słabość i to zdecydowanie jeden z moich ulubionych męskich bohaterów animowanych (przystojny Jack Frost niech się schowa ze swoją zimą, o!). Szczególnie, gdy wygłupia się ze Szczerbatkiem i zwraca się do niego per „Mordko”. Najbardziej urocza rzecz ever.



W ogóle interakcje Czkawki ze wszystkimi innymi są bardzo ciekawe i zasługujące na uwagę. Może nie każdy bohater ma wystarczającą ilość miejsca w filmie, ale trzeba pamiętać, że nie można było go rozwlec na kilka godzin i fizycznie niemożliwe jest zmieszczenie wszystkiego. Oczywiście, przoduje tu relacja Czkawki ze swoim smokiem, ważna jest również ta z rodzicami i bardzo korzystnie wypadło poprowadzenie wątku z Astrid. Astrid to w ogóle bardzo fajna postać, ona również wyładniała i zdecydowanie da się lubić. Jest odważna, trochę szalona, ale równocześnie dużo w niej rozsądku i dobroci. Zna swoje obowiązki i wspiera naszego bohatera. Całe szczęście jej rola nie ogranicza się do bycia po prostu dziewczyną bohatera. Ma swój charakter i mimo, że miłość między nią a Czkawką jest dość niewyraźnie zarysowana, bardzo mocno czuć, że między tymi dwoma jest głęboka nić porozumienia i miłości. Dobrze, że twórcy nie zdecydowali się na jakiś ckliwy wątek romansowy, a pokazali relacje bohaterów subtelnie i z wyczuciem.

Dochodzą jeszcze rodzice, a raczej jeden rodzic. Z tym jednym rodzicem niby jest wielka tajemnica, zaskoczenie, twist, niewiadomoco, ale wyraźne wspomnienie o nim jest w zwiastunie, a także na ulotkach (wzięłam ze sobą cały plik, więc sprawdziłam), toteż nie widzę powodu, by o nim nie wspomnieć. Mianowicie pojawia się matka Czkawki uważana wcześniej za zmarłą. I z tą matką jest pewien problem. To całkiem niezła postać, na pewno bardzo ciekawa, dobrze też poradziła sobie Danuta Stenka, podkładając pod nią głos, ale pojawia się praktycznie znikąd i nawet nie robi jakiegoś większego zamieszania w życiu bohatera. Owszem, jakieś jest, ale Czkawka przyjmuje jej obecność raczej spokojnie. Wiadomo, można to tłumaczyć jego charakterem, ale to jednak przykre, gdy matka żyje w ukryciu dwadzieścia lat, kompletnie nie interesując się losem swojego jedynego dziecka. Czkawka najpewniej po prostu zrozumiał jej miłość do smoków i motywy, ale spodziewałam się większego wybuchu, w końcu to poważna sprawa, a bohater cały czas jest jednak młody, taki niby dorosły, ale jednak nie do końca, jak już pisałam: ciągle przebija przez niego dziecko. Może jednak twórcy nie chcieli tego wszystkiego tak rozwlekać w czasie, dostaliśmy w końcu cudną scenę z rodzicami, czyli Valką i Stoikiem w roli głównej. Jednocześnie dzięki obecności obojga rodziców możemy uświadomić sobie, jak bardzo złożonym bohaterem jest Czkawka, czyli jak bardzo złożeni jesteśmy my wszyscy. Pozornie nasz główny protagonista nie jest podobny do ojca, co często było akcentowane w pierwszym filmie, jednak w istocie on jest niepowtarzalnym miksem charakterów swoich rodziców z dużą dozą własnej odrębności. Bardzo mi się to podoba, bo widać nie tylko dbałość o animację, ale także o całą resztę, która jest przecież najbardziej istotna. Stoik i Valka nie mają wiele czasu na ekranie, ale mają odrębne i wyraziste charaktery. Stoik to taki typowy ojciec, który zawsze wszystko wie najlepiej, chce najlepiej i nie potrzebuje słuchać nikogo, nawet jeśli wcześniej udowodniono mu, że słuchać innych przecież warto, a przede wszystkim swojego bystrego syna. Nie jest ojcem idealnym, a przy tym nie ma wątpliwości, że bardzo Czkawkę kocha i byłby w stanie poświęcić dla niego wszystko. Nie dziwi też uczucie między nim a Valką, oni do siebie idealnie pasują, mimo że Valka jest dzika i często zachowuje się dziwnie. W końcu żyła w odosobnieniu dwadzieścia lat, a do tego jest charakternym wikingiem.



Mamy protagonistę, mamy też obowiązkowego antagonistę, którego poznajemy powoli i który jest zły do szpiku kości. Pokazane nam są mniej więcej jego motywy, ale to taki klasyczny „zły”, chcący złego, czyniący zło i robiący dużo zamieszania. Bardzo dużo zamieszania. Co nie zmienia faktu, że to interesująca postać, a jej obecność wynika właśnie z tego, że Wikingowie z Berk nie muszą już żyć na „zamkniętym” i znanym terenie. To głównie ten zły napędza akcję, a tej jest dużo więcej niż w jedynce. Jest to całkiem naturalne, ponieważ pierwsza część była pierwszym wglądem w świat Wikingów wypełnionym smokami, poznawaniem bohaterów i nawiązywaniem przyjaźni między Czkawką a Szczerbatkiem, w dwójce mamy sporo nowych rzeczy, ale jednak wracamy w pewną rzeczywistość. Nie czuje się przy tym żadnego przeładowania, wydarzeń jest dużo, ale one nie ciążą, wręcz przeciwnie angażują totalnie i porywają, a na chwilę przerwy, zatrzymania i spokoju też jest miejsce.


„Jak wytresować smoka 2” to film genialny, może nie w obiektywnym spojrzeniu, ale smok kąsał obiektywność. Wyczekiwałam tego filmu, miałam duże oczekiwania, a on nie tylko je wszystkie zaspokoił, ale dał jeszcze więcej. Drżałam z nerwów, przeżywałam wydarzenia, jakbym sama brała w nich udział, przywiązałam się do bohaterów, jak do mało których i spędziłam czas, najlepiej jak się dało. Chcę więcej, naprawdę chcę więcej, a przede wszystkim chcę własnego smoka (najlepiej Nocną Furię. Szczerbatka. Czkawka też może być do kompletu, ale już bez Astrid). Bo musicie wiedzieć, że „Jak wytresować smoka” to taki film, po którym wszystkie marzenia odchodzą w kąt, znikają, jakby były zupełnie nieważne, a zostaje tylko jedno: mieć własnego smoka i móc na nim latać. 
To naprawdę piękna animacja, pełna wartości i energii, sprawiająca niesamowitą radość, zrealizowana absolutnie fantastycznie. Do tego dochodzi element, o którym nie można nie wspomnieć, czyli muzyka Johna Powella. John Powell zrobił już muzykę do części pierwszej i zrobił to znakomicie, ale soundtrack to sequelu to mistrzostwo. Posłuchajcie koniecznie, ja już przesłuchuję po raz kolejny i jestem coraz bardziej oczarowana. 

I choć uwielbiam księżniczkowe animacje Disneya, a Dreamworks przemawia do mnie znacznie rzadziej, „Jak wytresować smoka 2” stawiam na równi z „Zaplątanymi”. A ja za „Zaplątanymi” szaleję i kocham nad życie.

"Jak wytresować smoka 2", reż. Dean DeBlois, 2014

PS Gratuluję wszystkim, którzy przez ten elaborat przebrnęli. Ale to jest dowód na to, jak bardzo czasami potrzebuję bloga i jak bardzo kocham pisać. I koniecznie muszę wspomnieć jeszcze o samym seansie, bo było nas niewielu: małżeństwo z dwojgiem małych dzieci, które chyba nie do końca orientowały się w tym, co się dzieje, nasza niewielka zgraja w liczbie czterech osób i pani w wieku dość dojrzałym, która była sama i bawiła się doskonale. Miło na własne oczy się przekonać, że są jeszcze dorośli, którzy nie traktują filmów animowanych z lekceważeniem, ale oglądają ją z czystą, dziecięcą radością w oczach.

10 komentarzy:

  1. Pierwszą część uwielbiam, cieszę się że kontynuacja jest udana. Muszę się wybrać.

    OdpowiedzUsuń
  2. Uciekam oglądać część pierwszą :P

    OdpowiedzUsuń
  3. Oglądałam pierwszą część i była świetna. Chętnie też obejrzę drugą:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Druga jest, moim zdaniem, równie dobra albo jeszcze lepsza, więc koniecznie powinnaś obejrzeć :)

      Usuń
  4. Jeszcze nie miałam przyjemności z drugą częścią, choć wszyscy się zachwycają... jednak czytałam wieki temu książkę i dawno ją wydałam moim małym kuzynkom. Bardzo byłam rozczarowana pierwszą częścią, że nie zachowali stylu książki - ale z drugiej strony byłoby to bardzo trudne. A film wyszedł tak czy siak zacny.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zachwycają się, bo i jest się czym zachwycać :)
      Właśnie słyszałam kiedyś o książkach, ale podobno twórcy nie kryją się z tym, że z książek wzięli tylko główny pomysł, a resztę robią całkiem po swojemu. Mnie to nie przeszkadza, bo nigdy ich nie czytałam i jakoś nie mam ochoty, filmy w zupełności mi wystarczą, tym bardziej, że są doskonałe.

      Usuń
  5. No i jeszcze nie było mnie w kinie. Oczywiście, nadrobię :D
    Smoki są trochę jak koty. Mają wiele wspólnych cech. Rozmiary może nieco inne i to latanie, ale w filmach ogółem przestrzeń jest większa ;) Czasem wyobraźnia robi swoje i moje szczerbatki bardzo przypominają mi smoki.

    OdpowiedzUsuń
  6. Super blog , nie mam prawie do czego się doczepić. Przeczytałam połowę i na razie nie pasuje to że Szczerbo nie ma skrzydła tylko nie ma płetwy na ogonie.

    OdpowiedzUsuń